Bu aralar olmak istediği yerle olduğu yer arasına sıkışıp kalmış hayatlar uğradı bana. Oldukları yerin bir adım ötesine geçmek isteyen ama yolu, yöntemi bilmeyen ya da adım atma cesaretini içinde bulamayan. Aslında hepimizin gitmek istediği yer aynı, kendini gerçekleştirme piramidinin üst basamağı. Kimileri başkalarına kimileri kendine ispatlamak istiyordu faydalı olduğunu, işe yaradığını. Başarma isteği içimize kök salmıştı. En iyi en akıllı evlada sahip olup takdiri, değeri çocukları üzerinden başarmaya çalışanların yükü altında çocuklar eziliyordu. Kendisi takdir toplamaya çalışanlarsa bazen başkalarının ne diyeceğini düşünmekten yorgun düşüp “elalem” çerçevesinde yaşamaktan bunalıyordu. Asıl başaranlarsa sadece başarıyı, mutluluğu hedefleyip özgür gücü içinde hissedip doğru bildiği yolda yılmadan ilerleyenlerdi, yadırganmak pahasına. Başarının tanımı hepimize göre farklıydı; iyi evlat yetiştiren anne olmak, iyi eğitimci olmak, iyi yemek yapmak, iyi yazmak, insanlara faydalı olmak, hayatı kolaylaştırmak, mutlu olmak ve etmek, kariyer yapmak, maddi imkanlarını düzeltip refah bir hayat yaşamak, hayırlı kul olmak gibi…
Hayatta hiçbir gayesi olmayan insanlar şaşırtıyor beni, gününü gün eden yalnız anı düşünüp hiç gelecek kaygısı taşımayan. Anı yaşamak doz aşımı olmadığı sürece makbul, o ana odaklanmaya ve mutluluğa katkı yapıyor ancak hayatın geneline yayıldığında bizi bitkileştiriyor. Ben gayesi uğruna sancı çeken insanlara hayranım; alnı terleyen; tarlayı sürmek, bitki yetştirmek de olsa amacına önem verip o amaç için yorulan insanlara. Ulaşamasa da çabalayan; sonuca değil emeğe verilen kıymet nispetinde takdire şayandır. En dikenli güller, en zor yollar en denenesi, en nasırlı eller en öpülesidir bana göre. Ben zihni yorgun, düşünmekten bunalanan, sıkıntı çeken insana sorunlu değil sorumlu derim. Asıl sorunlu olanlar bence kahve masalarında, tv karşısında düşünmeyi ertelemiş insanlardır. Dinlediği şarkıda, gördüğü olylarda dalıp giden, her haber satırında düşünen, acı çeken yeğdir bence hüzünsüze. Empati kuramayanlar dertlileri anlamaz. Zaten anlaşılmaya çalışıldıkça kendiliğimizi kaybediyoruz. Bırakın anlaşılmayı, bırakın garip bakışlar altında kendine özel, otantik olalım. Eğer birilerine zarar vermiyorsa, doğruysa yürüdüğümüz yol gerekirse ellerimizle tırmanalım. Gerçekten başarıya ulaşanlar her şeye rağmen çabalayanlardır.
Ergani’de ve Çermik’te otantik güzellikler oluyor, sorumlular çabalıyor. Trafik polisleri miniklere trafikte güvenli olmayı öğreten bilinç aşılıyor dağıtılan kartlarla ve trafik polisi olmaya yönelik şarkılar duyuyorum çocuk parklarında. Sezai Karakoç sempozyumuna katılmak için işinden izin alıyor Edebiyat severler. Halide Edip Adıvar Anaokulu öğretmenleri ve idaresi annelere çocuk eğitimine yönelik bir yarışma düzenliyor ve öğretici sorularla kötü çocuk olmadığını annelere bir kez daha hatırlatıyor; okulun tüm çalışanları emek verip anneler günü programı hazırlıyor, eğlenceli skeçlerde, şiirlerde rol alıyor; el emeği ile hazırlanan taçlarla anneler bir kez daha annelikle taçlanıyor; sunucu ve konuşmacının veli annelerden seçilmesi de günün mahiyetine takılan rozet misali göze çarpıyor. Çermik’te de engellilere yönelik etkinliklere bizim engelli yaşantımızın yükünü atmış engelsiz zihinler tüm doğallıyla katılıp engelsiz(?)lerle kaynaşıyor . Hayat özgün ve amacı olan insanlarla engellerden kurtuluyor.Umutluyum ki çabalayanlar çoğalacak, iyi olup mutlu kılmaya doğru adımlarımız sıklaşacak. Bırakalım yapamadıklarımıza takılmayı, geçmişin yüklerini patates çuvalı gibi sırtlanıp her gitiğimiz yere götürmeyelim. Şimdi çürümeden tazelenme, yüklerden arınma zamanı. Umut dağıtmaya gönüllü ve umutsuzlardan sorumluyum. Daha güzele, iyiye ulaşmamızı engelleyen engel fikirlerden kurtulalım, engelsiz yarınlar için girişim, şevk ve çaba kuşanalım. Yaşama dair umudunuz, çabanız hiç eksik olmasın; gayelerinizin elinden tutun ve inanın. Her gerçek önce birer hayaldi. Hayallere, hedefe ulaştıracak azim içinizden eksik olmasın. Daha büyük hayaller, umutlar ve azim dolu bir hafta dileğiyle…
