Ebeveynler çocuklarla doğar ve büyür.ilk önce anne-babalarımızın çocukları olarak geliriz dünyaya, sonra çocuklarımızın anne-babası oluruz. Rabbimizin yarattığı düzene göre sonra da anne-babalarımıza ana babalık yaparak öderiz borcumuzu ve en sonunda da çocuklarımızın çocukları olarak sonlandırırız hayat yolculuğumuzu.

 

Çocuklarımız bize ait değil aslında, onları Yaratıcımızdan ödünç aldık. Doğurmakla ana, doyurmakla baba olunmaz. Onlara mutlu dakikalar sunmak, onları ruhen doyurmak, kişilik olarak yoğurmaktır ana-baba olmak. Bana göre en donanımlı ebeveynler sevgi ve şefkati keşfetmiş olanlar ve hayatın her anına lezzet misali bol bol sevgi, sabır katanlardır.

 

Geleceğin devlet, sanat, bilim insanını yetiştiriyor edasıyla güvenerek, onaylayarak, cesaretlendirerek yaklaşmaktır tüm çocuklara anne babalık.

 

Üzerinde iz bırakacağımız neslin sorumluluğunu her an hissetmek; çocuklara dair sorumluluğumuzu bir ömür akılda, kalpte taşımaktır.

 

Hayatın en güzel masalını kalbinize nakşetmek, sevginizle büyüttüğünüz o masalın yazarı olduğunuzu bir an bile unutmamaktır.

 

Daha doğmadan iletişim kuruğunuz yavrunuz ergenliğe ulaştığında, asabi hallerine söyleyecek çok sözünüz olduğu halde sükût etmektir.

 

Onu hayatınızın tüm planlarının merkezine almak, zamanı geldiğinde ise masalın dışına çıkıp, sahnenin arkasında kalabilmeyi de bilemektir.

 

Tüm acılarında onun yanında olup, hayatın her evresinde iyileştirici gücü olan sevgiyi doya doya yaşamak, yaşatmaktır.

 

Yürümeyi bilmediğinde elinden tuttuğunuz, düştüğünde kaldırdığınız yavrunuzun yaşlanıp bedeniniz yorgun düştüğünde size el uzatmayışına sabretmektir.

 

Düşük not getiren çocuğunu suçlamak, arkadaşlarıyla kıyaslamak yerine onu her haliyle kabul ettiğinizi ona hissettirip, düştüğünde kalkmayı, yola devam etmeyi öğretmektir.

 

O ilk kez aşkla tanıştığında onun adına heyecan ve endişeyle kaplı bir karmaşanın tam ortasına düşmek arkadaşını tasvip etmeseniz de tanımaya çalışmaktır.

 

Ona mutluluğun sevgide, sevgininse küçük şeylerde olduğunu öğretmek, onun paradan oyuncaktan çok ailesiyle geçireceği nitelikli zamana muhtaç olduğunu bilmektir.

 

Benzeşmeye, uyuma zorlamak yerine yaratıcılığa teşvik etmek, onu farklılıklarıyla kabullenip gerektiğinde bu gezegende uzaylı bir çocuğu olmakla gurur duymaktır.

 

Onun ev, araba,paraya değil sevgiye ihtiyaç duyduğunu bilerek ona maddi kıymeti olan mülkler yerine mutluluk dolu anılar ve güzel bir ahlak miras bırakmaktır.

 

Ebediyete taşınacak bir sorumluluğu, tatilsiz bir mesleği seve seve seçmek, arkanızda canlı bir eser bırakmak, hayata yaşayan bir imza atmaktır ana baba olmak.

 

Allah’ın kalbimize koyduğu merhameti her daim yansıtıp hayatın en masum varlıklarına manen anne baba olalım. Yürek bağımızı hiç koparmayıp tüm çocuklara el uzatalım. Çocukların, yalnız ellerinden değil akıllarından ve kalplerinden tutan; aklı ve kalbiyle çocuk yetiştirebilen ana babalar,ana-baba ruhuna sahip yetişkinler olabilmek temennisiyle..