Avrupa sıralamasında üçüncü sıradayız, ama ne acı ki cinayet işlenme oranları açısından.
Şiddet her yönüyle yükselişte: yıllarını paylaştığı hayat arkadaşına, eski eşine evladını düşünmeden tetik çekmeler, para yüzünden arkadaşını öldüresiye dövmeler, külünden önce şefkatine-adaletine muhtaç olduğumuz komşumuzla cinayete giden husumetler, sonu kanlı biten tartışma bilmemeler, arazi için toplu katletmeler, namus adı altında namussuz müdahaleler, aile içi cinnetler… Özellikle kadın cinayetleri arttı son yıllarda, bunun en önemli sebebi kadının değişen toplumsal rollerine erkeklerin ve erkek egemen toplumumuzun adapte olamaması.
Kimseden emin değiliz, kimseye güvenemiyoruz üstelik kendimize bile. Tartışmayı bilmiyor, öfkemizi kontrol edemiyoruz. Kendimize öyle çok değer veriyoruz ki kendi fikirlerimiz, isteklerimiz adına hiç tanımadığımız birine, en sevdiklerimize bile saldırabiliyoruz. Dünya malına; kendi gurur, düşünce ve isteklerimize başkalarının canından daha fazla anlam yüklüyor, değer veriyoruz.
Öfkemiz üst sınıra ulaşmış durumda, birbirimize tahammül etme eşiğimiz gün geçtikçe düşüyor. Bilinçli hareket etme yetimiz kayboluyor ve kontrolsüz öfke kişiliğimizi, algımızı, davranışlarımızı ve haliyle başkalarını, toplumu olumsuz yönde etkiliyor.
Toplumsal/sosyo-kültürel öğretilerden, değerlerden kaynaklı cinayeti meşrulaştırma durumu da şiddetin sebepleri arasında. Sosyo-kültürel doğrultuda erkeklik rolü ile belirlenmiş davranış kalıpları çerçevesinde tepki verilmesi durumu, şiddetle statüyü koruma anlayışı da oldukça yaygın maalesef ülkemizde. Arazi vb. nedenlerle ortaya çıkan anlaşmazlıkları çözmede katliama varan şiddet uygulamaları hala engellenememekte. Öfke ve kızgınlık gibi psikolojik faktörlerden kaynaklı yol verme, borç, arazi kavgaları düşük düzeyde seyreden bir bilinç gerçekliğini içermekte ve kontrolsüz, dürtüsel anlık tepkiler eylemi şiddete dönüştürmekte.
Toplumsal rollerle erkek çocukları cesur davranabilecek şekilde yetiştirilmektedir. Erkeklik kavramının içi gözüpeklik,cesaret,kahramanlık, gerektiğinde kendini feda etme, sorumluluk alma gibi anlamlarla dolduruluyor. Bu sosyalleşme sonucunda; erkekler daha çok risk alacak şekilde davranış sergilerler. Toplumumuzda erkek çocuklar fazla kontrol altında tutulmadan büyütülüyor, denetim sahibi olmadan güç sahibi oluyor. Tüm bu değerlerin empoze edilerek yetiştirildiği erkekler, bir çatışma anında şiddetin uygulayıcısı olmaktan çekinmiyor. Tutum ve davranışların şekillenmesinde aile, yakın çevre, kültür ve kişilerde oluşan kalıp yargıları çok etkilidir. Kültürün ve ailenin erkeğe yükledi roller, onlardan beklentileri şiddetin meşrulaşmasına zemin hazırlamaktadır. Öyle ki cana kastettiği halde pişman olmayanların sayısı oldukça fazladır. Kendi yüksek ideali, fikrinin ispatı, onuru için cinayet işleyenler bundan rahatsızlık duymamakta, yapılan hatadan ders almamaktadır.
Aile terbiyesi ve vicdan eğitimi bütün bu durumlar göz önünde bulundurulduğunda daha fazla önem kazanmaktadır. Şiddet içeren çeşitli materyaller günümüzde oyuncak kavramı içinde yer almaktadır, Bir çocuğa silah almak; şiddet uygulamanın ya da bir başkasına zarar vermenin masum olduğunu düşünmek kadar tehlikelidir. Savaş oyunları da çocuğun çevresine karşı saldırgan bir tutum geliştirmesine yol açabilir, bunun normal bir şey olduğu duygusunun yerleşmesine sebep olabilir.
Bireyin dürtülerini kontrol edebilmeyi başarması sağlıklı bir toplumsallaşma sürecinden geçmesine, sağlıklı bir aile ortamında ilgi ve şefkatle manevi yönlerinin imar edilmesine bağlıdır. Ruh sağlığı yerinde nesiller için değişen toplumsal rollere uygun toplumsal eğitime, öncelikle de aile(ana-baba) ve vicdan eğitimine önem vermeliyiz…
