Adamın biri Bilge bir kral olmakla un salmış olan kralın yanına gider. Krala sunu sorar ´Efendim söyleyin bana hayatta özgürlük var mıdır? ´
Kral ´Elbette´ der, ´Kaç bacağın var senin? ´ Adam soruya şaşırarak ´iki efendim´ der.
Kral ´Pekâlâ, tek bacağının üstünde durabilir misin? ´
´Elbette´ diye cevap verir adam. Kral ´O halde hangi bacağın üstünde duracağına karar ver´.
Adam biraz düşünür ve sol bacağı üstünde durmaya karar verir.
´Tamam´ der kral ´Simdi de öteki bacağını kaldır.´ Adam şaşırır ´Bu imkânsız kralım´ der.
´Gördün mü? ´ der kral ´ Özgürlük budur. Sadece ilk kararı almakta özgürsün. Ondan sonrasında değil.´
Tiziano Terzani´nin ´Atlıkarıncada Bir Tur Daha´ adli kitabında Okuduğum bu küçük öykü yıllardır tartışılan özgürlük kavramı üzerinde bir kez daha düşünmeme yol açtı. Hayat gerçekten böyleydi. ilk kararı alıyordun ve gerisi o ilk karara bağlı olarak gerçekleşiyordu. Hayat hata kabul etmiyordu.
ilk kararın doğruysa isler yolunda gidiyordu ama eğer yanlış bir karar aldıysan, hersey zincirleme yanlış gidiyordu.
Mesela mesleğini seçerken… Hasbelkader, iyi düşünmeden, yeteneklerinin farkında olmaksızın
bir meslek seçtiğinde omur boyu isini zorla yapmaya mahkûm oluyordun.
isinin başındayken başka bir is yapmayı özlüyordun. Ama biliyordun ki; özgürlüğünü kullanmış ilk kararı vermiştin ve yeniden başlama cesaretin yoktu.
Bazı insanlar vardı hayatta… Onlar ise her şeyi arkalarında bırakıp yeniden başlayacak kadar
cesurlardı. Ama sen onlardan biri olamıyordun. Bunca emek bunca çalışmayı sanki çöpmüş gibi bir çırpıda atıveremiyordun. Oysa göz ardı ettiğin bir şey vardı. Hayat çok kısaydı ve mutsuz olduğun islerle zaman öldürmek ayni zamanda ruhunu öldürmekle es anlamlıydı.
Evlilik konusunda da iyi karar vermek gerekiyordu. Yanlış bir karar ayni evde yasayan iki düşman yaratabilirdi. Ask zorunluluğa dönüşebilir ve hayatini cehenneme çevirebilirdi.
ilk kararı alıyordun, bu konuda özgürdün ama devamında senin kararına bağlı olmayan
pek çok şey gerçekleşiyordu. Hayat kararlardan ibaretti ve kararlar birer kibritti. Doğru yerde ateşlediğinde seni ısıtacak ateş,
çorbanı kaynatacak ateş oluyordu, yanlış yerde ateşlediğin vakit ise içinde bulunduğun evle birlikte seni de yakıyordu. Hayat öyle basite alınacak bir oyun değildi. Oyunun kurallarını bilmen ve ona gore oynaman gerekiyordu. Ama çoğu zaman oyunun kurallarını bilmek yetmiyordu. Çok daha önemli olan başka bir şey vardı.
Kendini bilmek…
Ne istediğini, neyin seni mutlu edeceğini ve kim olduğunu, Neler yapabileceğini bilmek zorundaydın. Ancak o zaman doğru kararlar veriyor ve mutlu bir hayata sahip oluyordun. Ve kararlar birer kibritti…
Ya kendini yakıyordun ya da ısıtıyordun…
Doğru kararlar dileğiyle...
