Geçen hafta çocuğunu annesiz bırakarak yaşamına son veren bir anne; sevdiği kızı öldürecek kadar çok seven(!) bir genç; sokakta eli kalem yerine bıçak tutan; arkadaşlığı, gençliği sevgiyi kanla yazan deli-kanlılar…
Dicle Üniversitesi’nde hafta başından beri süren gerginlik ve şiddet olayları yaşadığımız öfke kontrol sorununun göstergesi, yıllar önceki kardeş kavgasının, ayrım savaşının tanıdık sahneleri. Dışsal sebeplerle alevlenen öfke duygusunun ötekileştirmeye, ideolojik soruna dönüşmesi çok tehlikeli. Bu provakatif yönelimler ve saldırılarla toplumsal çatışmaya, iç savaşa yol açmak, kavgaları güncellemek isteyenlerin emellerinde muvaffak olmaları ise çok daha vahim. Böyle hassas, bıçak sırtı bir süreçte-yol ayrımında yanlış yöne, yeni bir kaosa sürüklenmemek için uyanık, dikkatli, daha hassas ve sabırlı olmalıyız. Doğan umudun 1993'teki gibi kaybedilmemesi için bu kıvılcımı büyütmemeli, tahriklere kapılmamalı, süreci akamete uğratmak isteyenlerin ekmeğine yağ sürmemeliyiz. Çatışma yerine diyalog ve işbirliğini öne çıkarmalı; bir sevgi numunesi olan Peygamberimiz gibi hoşgörü sahibi olmalıyız bu barış arefesinde. Zamane gençleri değil, hayatını hak ve hakikate adayan ahir zaman gençleri olmalıyız. Kardeşçe yaşayan, dosdoğru yol üzere olan, kötülüğünden emin olunan iyi insan olmazsak gerçek Müslüman olamayız. Selman-ı Farisi gibi dünya hayatında köle olsak da manevi cihette değerli olmayı gaye edinmeliyiz. Ahsen-i takvim üzere yaratıldık, eşref-i mahluk olma imkanı da elimizde efsel-i safilin de…
Nuh tufanından sonra hepimiz gemide olanlardanız, Hz. Adem’in çocuklarıyız, hepimiz kardeşiz. Geçmişten gelen Müslüman Kürt toplumunu birbirine düşürme, toplumu kontrol etme stratejileri, kötü bir birikim var ve bu nedenle kaygı düzeyi yüksek. Bu kavgaları derinleştirip Kürtün Kürt’le, Türk’le Kürt’le kavgasına, toplumsal çatışmaya dönüştürmek isteyenler var. Olayların başlama nedeninden çok gidişatına, dönüşümüne odaklanmalı; seyrinin acı yönde olmamasına dikkat etmeliyiz. Hepimiz sorumluluklarımızı taşımalıyız. ifade hürriyetimizi şiddete dönüştürmeden kullanmalı, dilimize hatta fikrimize doladıklarımıza dikkat etmeliyiz. Dijital-sanal ortamdaki yazışmalardaki kışkırtıcı, ötekileştirici, suçlayıcı kötü üslubu bırakmalıyız. Öfkeye öfkeyle karşılık vermemeli, bu ateşi körüklememek için sakinleşmeliyiz. Başka mesele yaratmak isteyenlere karşı temkinli olmalı, taraf vurgusundan kaçınmalı, ılımlı olmalıyız. Solcusu sağcısı, Kürdü Türküyle, Alevi Sünni’si ile hilkatte eşit, kardeş olduğumuzun bilinciyle adil yaşam konusunda biraya gelmeli; barış sürecinde fitillenen bu aleve karşı sevgiyle, şefkatle sabır göstermeliyiz. Ümmet sorunuyla hesaba çekileceğimizi düşünüp tüm Müminlerle kardeş olduğumuzu unutmadan doğudaki çocuğun, izmir’deki Mehmetçiğin acısını yüreğinde hissedebilmeliyiz… Havf ve reca arasında dengede olmalı, en karanlık anların bile sabah gebe olduğunu unutmayıp negatif enerjiyi üzerimizden atmalıyız. Kendimizin akil insanı olmalıyız. Cemel Vakası’ndaki gibi Müslümanları ihtilafa düşürmek amacında olanlara izin vermemeli; tartışmaları çatışmaya, kanlı kavgalara dönüştürmemeliyiz.
“Cahiliye döneminde olduğu gibi benden sonra sakın ola ki birbirinizin boynunu vurmayın” hadisini yaşatmalıyız.
"Biz muhabbet fedaileriyiz, husumete vaktimiz yok.” diyen Bediüzzaman Said Nursi gibi husumetle değil muhabbetle yoğrulmalı, sevgiyi sevmeli düşmanlığa düşmanlık etmeliyiz.
"Muhakkak Mü'minler kardeştirler, kardeşlerinizin arasını düzeltin ve Allah'tan korkun ki size rahmet edilsin." (Hucurat suresi, 10),
"Kötülüğe iyiliğin en güzeliyle karşılık ver; bir de bakarsın, aranızda düşmanlık bulunan kimse candan bir dost oluvermiştir."
(Fussilet suresi,34)...
