Savaş; her yaştan insanın stres bozukluğu belirtilerini gösterdiği, öfke duyma ve tüm olaylar karşısında öfkeli olma, yas tutma ve özlem duyma gibi tüm yaş grupları için ortak belirtileri olan bir travmadır.
Savaş yaşandığı dönem dışında gelecek kuşaklarda da mağdurlar ortaya çıkaran; süreklilik özelliği ile de atlatılması zor hatta imkânsız hale gelen bir travmadır.
Savaşın bunca yıkıcı etkisini azaltmak adına yapılan yığınla çalışmaya rağmen savaş ortasında çocuk olmak…
Savaş ortasında çocuk olmak, ne zaman nereye düşeceğini bilmediği bombayı, hangi yönden geleceğini bilmediği bir keskin nişancı kurşunu umursamadan sokakta ve yıkık dökük parklarda oyun oynama cesaretini göstermektir.
Savaş ortasında çocukça yaşamak; bizler sıcak evlerimizde umarsızca otururken her şeyini kaybetmektir; anneyi, babayı, evi, okulu, şehri ve vatanı.
Savaş ortasında çocuk olmak, bir bomba düştükten sonra küçük ayaklarıyla büyük adımlar atarak evine doğru koşmaktır.
Savaşta çocuk olmak, yaşanan saldırılardan sonra hastane de yaraları sarılırken annesinin aynı saldırıda öldüğünü bilmeden anne feryatlarıyla ağlamaktır.
Savaşla birlikte çocuk olmak; büyük insanlar gibi cümleler kurarak, tevazu ve büyük bir tefekkürle şükranlarını sunmaktır ALLAH(c.c) a, bazen O’na yaşatılan bunca zulmün sahiplerine kızmaktır çocukça, kaybettiği yakınlarına ağlamaktır elindeki yarısı sökülmüş, kendisi gibi savaşı yaşayan peluş oyuncağına sıkıca sarılırken.
Savaş çocuğu olmak, biraz önce beraber oynadığı kardeşini yâda arkadaşının cansız bedenini görmektir, büyük büyük insanların bile görmeye dayanamadığı.
Savaşta çocuk olmak “ kızmazsanız size bir şey söylemek istiyorum” cümlesi başlayarak ve vicdanları yakarak yardım talep etmektir.
Savaşta çocuk olmak; cennette karnını doyurabileceği düşüncesiyle ölmeyi dilemektir cennete gitmek umuduyla,
Savaşta çocuk olmak; gücü yetmediği için yapılan eziyetler karşısında ağlayan ve bir bomba ile ölümcül yara alan küçük kalp sahibinin “Sizi ALLAH(c.c)a şikâyet edeceğim, her şeyi anlatacağım” diyerek feryat etmesidir.
Savaşta çocuk olmak; her silah patlamasında duyduğu sesin bir düğün kutlaması olmasını ummaktır safça.
Ve
Savaş çocuğu olmak; kopan parmaklarına ve eline bakarak “ ben artık resim yapamayacakmıyım” diye sormaktır.
Sonuç olarak savaşlar; her şeyin en iyisini istediğimiz, bizim için en değerli olan, bakmaya kıyamadığımız çocuklarımızın, çocuk ruhunu öldürerek yeni kimlikler geliştirmelerine neden olacaktır.
Bugün savaşın izleri her hallerine yansıyan Suriyeli çocuklar için hayat, hayallerini uzun bir süre ertelemeleri gereken bir dünya anlamına geliyor.
Gazze’de yaşayan Muhammed’in söyledikleriyle yazımızı nihayetlendirelim:“Savaş küçük bir kelime ancak Gazze’ye geldiğinde büyüyor! Çünkü ölü yaşlı erkekler, kadınlar, gençler, çocuklar, yaralı babanı ve hasar almış evleri görüyorsun”
Selam ve dua ile…
