Bugün hepimiz engelliyiz.
Bugün sadece 5 dakikalığına oturduğunuz masada bir kelime bile etmeyin, yolda yürürken sadece 1 dakika gözlerinizi kapalı tutun ve yürümeye devam edin.
Sevgili okurlarım hepinize saygı ve selamlarımı yolluyorum.
Daha önceki yazılarımdan dolayı almış olduğum tebrik mesajları beni gerçekten çok onurlandırdı. Kılıçtan keskin bir kalem kullanarak insanlardaki ön yargıları yıkıp bilinçlenme oluşturmak adına mücadele verdiğim bu yolda yanımda olduğunuzdan ve desteklerinizden dolayı teşekkür ediyorum.
Bugünkü yazımı 3 Aralık Dünya Engelliler Günü anısına yazmak istedim. ilk satırda da belirttiğim gibi bir günlük değil sadece birkaç dakikalık engelli olmanızı istedim.
Şimdi sizlere görüştüğüm birkaç engelli arkadaşımla ve aileleri ile yaptığım görüşmeler sonucu oluşturmuş olduğum bir yazımı paylaşacağım. Lütfen okurken ağlayınız. Evet yanlış duymadınız, ağlayınız ve göz yaşlarınızda boğulunuz…
‘’Merhabalar, ben 12 yaşında yürüme engelli, sizin deyişinizle sakat bir erkek çocuğum. Engelli olma acısını yıllar önce annemin karnına ilk düştüğümde tatmıştım. Daha ben annemin karnındayken bazı şeylerin farkındaydım. Annemden özür diliyorum. Ben küçükken komşular çocuklarını benimle oynatmaya getirdiğinde annemin başını sürekli önüne eğdiğim için. Anneme mağazadan bisiklet alma heyecanı değil de tekerlekli sandalye arattığım için özür diliyorum. Tüm merdivenleri annemin yanında değil de kucağında geçtiğim için. Kapıda tekerlekli sandalye ile oturup futbol oynayan çocukları izlediğimde pencereden beni seyredip gözyaşlarına boğduğum için annemden özür diliyorum. Sakat olmak bir suç diyorlar. Ama bu suçu ben asla isteyerek işlemedim.’’
‘’ilk acısını babamın anneme ‘’Bana doğru düzgün bir evlat veremedin’’ diye bağırdığı gün yaşamıştım. Daha 9 yaşındaydım ve herşeyi o kadar çok iyi anlıyordum ki. O gün amcamlara isviçre’den çok önemli kişiler gelmişti. Bizlerde davetliydik. Ama çok hareketli olduğum ve beynime bazı şeyleri çok geç yükleyip yorumlayabildiğim için babamlar beni misafirliğe götürmek istemedi. Annemde beni evde tek bırakmak istemediği için katılamayacağını bildirdi. Babamda bu konuya çok sinirlenip anneme benim engelim yüzünden tokat atıp ‘’Bana doğru düzgün bir evlat veremedin’’ diye bağırdı. O gün ben engelli oldum. Bunları ona yaşattığım için çok üzgünüm. Annem beni çok seviyor.’’
‘’Resim yapmayı o kadar çok seviyorum kulaklarım duymadığı için tüm konuşmalarımı ve anlatmak istediklerimi resim yoluyla anlatıyorum insanlara. Bir gün gittiğimiz rehabilitasyon merkezinde öğretmenimiz bize resim ödevi vermişti. Bende büyük bir heyecanla kardeşimin, benim, annemin ve babamın yan yana dizilmiş bir resmini çizdim. Ben annem ve kardeşim el ele tutuşmuşuz. Babamda hemen yanı başımızda. Resmimi öğretmene gösterdiğimde çok beğenmişti. Sonra kağıda ‘’Neden babanın ağzını ve kollarını çizmedin’’ diye bir soru yazdı. Bende ona’’ babam anneme küfür edip dövmesin diye onları çizmedim öğretmenim’’ dedim. Ben babamı çok seviyorum ama annemi vurmadığı günlerde.’’
‘’Merhabalar, Ben Engelliler Derneği yöneticisiyim. Görme engelli mağdur bir vatandaşım. Derneğimizin hiçbir maddi geliri ve bağışçısı ne yazık ki yok. 4 yıl önce derneği kurduğumuzda 2 yönetici ve birkaç üye ile başladık. Belediye başkanımız ve Kaymakamımızla görüşmelerimiz sonucu bizlere umut verildi. Belediyenin karşısındaki pasajda bize bir yer verilmişti. Lakin sistem o kadar yanlış ki tarifi imkansız. Bize tahsis edilen yer en az 10 basamaklı merdivene sahip. Evet bize yer tahsis edildi ama bazı ayrıntılar düşünülmedi. Derneğimize gelmek isteyen yürüme engelli bireyleri çoğu zaman kucağımızda büroya getirdik. Zamanla yapraklarını döktü ağaçlarımız ve bir avuçken birkaç tane kaldık. Türkiye standartlarında çok başarılı ilçelerden biri olmamıza rağmen sağlam olan vatandaşlarımız ne yazık ki asla bizi ziyaret etmiyorlar. Onlardan istediğimiz bizi de insan yerine koymaları. Normalde elektriklerimizi belediye hallediyor. Ama 9 gün boyunca elektrik parası ödemediğimiz için elektriklerimiz kesikti. Sonra aktivist bir abimiz tarafından girişimlerde bulunuldu ve elektriklerimiz geldi. Gerçi ben görmüyorum benim dünya hep karanlık ve hiçbir zaman elektrikleri gelmeyecek. Ama belediyenin karanlık dünyama ikinci bir karanlık kilit vurması beni çok üzdü. Herkesi derneğimize bizi ziyarete bekliyoruz. Selam ve hürmetlerimle.’’
Unutmayın…!! Hepimiz birer engelli adaylarıyız. Onlar yaşamayı gerçekten hakkediyorlar.
