Kendi öz vatanlarından hiçbir suçları,günahları yokken dün olduğu gibi bugün de zulme uğrayarak kimi Şengal Dağına,kimi kaçabildikleri kadar uzaklara,kimi Türkiye’ye ve Türkiye’ye gelenlerin de bir avuç kadar Ergani de bize sığındılar. Sığındıkları ilk günlerde herkes üzerine düşeni kısmen yaptı. Ama ne yazık bu yardım anlayışımız gittikçe zayıfladı. Şu anda belediyenin imkanları dahilinde kimsenin yardım etmediğini görmekteyiz.Unutulmasın ki bu görev sadece belediyenin değildir. Din,dil,sosyal sınıf,zengin ,fakir,esnaf ,memur ayırımı yapmaksızın onurlu her insanın görevi özellikle Kürdüm diyen her vatandaşımızın şeref borcudur. ilk günlerde belediye görevlilerinin organizeleriyle hasta Şengallilerin ilaçlarını Erganideki eczanelerimiz karşılıyordu.Ne yazık son zamanlarda eczaneler artık yardımlarını kesmişlerdir. Elbette bunların ilaçlarını tamamını eczaneler karşılamasını istemeyiz. Ama biraz daha fedakarlık etmeleri gerekir. Keza bunlar ömür boyu burada kalacaklar değildirler. Kim bilir belki üç ay bilemedin altı ay sonra IŞiD işgalinden geri alınan topraklarına geri döneceklerdir. Yüzyıllardır aynı coğrafyada farklı din ve mezheplere sahip olarak yaşadığımız Ezidi kardeşlerimiz bu gün bize muhtaçlardır. insan olarak biz bunlara gerekli yardımı yapmasak, yarın vicdan azabından kurtulamayız. Bu nedenle tüm sivil toplum kuruluşlarını,toplumun kanaat önderi olarak kendisini gören herkese yardım çağrısında bulunuyoruz. Bir avuç Ezidiyi beslemeyecek kadar aç değiliz. Her müslümanın,her demokratın,her aydının kısacası her insanın bu insanlara karşı yardım yapma borcu vardır. Bunların mezheplerinin ya da dinlerinin ayrı olması hiçbir mazeret değildir. Bu konuda imamlarımıza da görev düşmektedir. Vaizlerde bu konuyu mutlaka dile getirmeleri gerekir.Bu yüzden diyorum ki Şengalliler bizim şerefimizdir,insanlık onurudur.insanlık için şengal için el ele diyorum…