Bir taraftan Belediyenin aş evi diğer tarafından  Kaymakamlık sosyal yardımlaşma ve dayanışma aş evi, diğer bir taraftan hayırsever iş adamlarının kurduğu aş evi vardı. Rüya ya Ramazan’ın ilk günüydü insanlar akın akın aş evine gidiyordu.  Yaşlısı, gençi,  kadınından erkeğine bir düzen ve intizam içinde yerlerine oturup ilk iftarlarını açıyorlardı. Gelenlerin bazılarının ellerinde gıda paketleri vardı, bunlar ne diye sorduğumda, bunları aş evine yardım diye getirdiklerini söylüyorlardı. Hele çocuklar o kadar mutlulardı ki bir ara çocukların yanına oturdum, çocuklarla muhabbet ettim. Çocuklardan biri bana, amca Ramazan ayı kaç gündür diye sorunca, bende 30 gün diye cevap verdim. Çocuk bu işte bana dedi ki  keşke Ramazan ayı 130 gün olsaydı dedi.

 Neden dedim; hayatımda yemediğim yemekleri yiyiyorum dedi. Dedim ya mutlulukları gözlerinden okunuyordu.  ne güzeldi yarabbi ne muhteşemdi kendimi sanki Ergani de değil kutsal topraklarda sandım. Gerçi Diyarbakır’ımız Ergani’miz de kutsal toprak ama yıllarca biz bunun farkında olmadan yaşadık. Rüyamın gerçek olması dileğiyle. Şimdiden hayırlı Ramazanlar