insanın yazacak hali olmaz bazen; kelimeler yüktür susmak daha büyük yük..Ama öyle çok öyle çok şey vardır ki söylenecek; yazmak ve konuşmak zaruridir.Susmak haksızlık,susmak bile zulümdür. Ne Mümin'e ne insanlığa yakışır sessizlik; haksızlık ve zulüm geziyorken dünya üzerinde. En ufak bir zulüm emaresi varken yaşamda; diller lal olmamalı, sükut giymemelidir.Zulme sessiz kalmak bile zulümdür.
Lakin günümüzde sadece diller değil yürekler bile lal, gözler kör kulaklar sağır.. Ne garip ki kendi hayatındaki acılara karşı mercek altında analize kalkan çok hassas(!) bünyeler, başkaları söz konusu olduğunda gözlerini bile çevirmiyor o yöne..Bilmemenin mümkün olmadığı iletişim devrinde üç maymunu oynamaktalar. Bu farketmemek değil bir nevi bencillik göstergesi bana göre. Bir psikolog olarak; ciddi ruhsal rahatsızlığı olmayan yetişkin bireylerin kendi küçücük acılarını, başkalarının çok büyük dertlerinden,dünyadaki zulümlerden daha çok önemsemelerini bencillik olarak kabul ediyorum ya da duyarsızlık. Artık enaniyetten sıyrılıp aleme dönmeliyiz; gözlerimizi yüreklerimizi dünyaya çevirmeliyiz.
Ülkemizde bile barış kardeşlik içinde yaşayamazken,hala surlar içinde acılar sürüyorken, hala her yerde masum olanlar mağdur olurken, hala güçlü olan kazanırken, hala tüketim ve eğlence insan hayatının önündeyken, hala fikirlere set çekilirken, hala özgürlük engelliyken, hala adalet değil tarafgirlik ön plandayken, hala bananecilik kör ve sağırlık bünyelerimizde üremekte iken, hala büyük bir çoğunluk zulümlere sessiz kalırken hatta körken ve hala sesli kitle de eylemsel bir çare, çözüm üretemezken, hala insanlara insan değil ırk,din, mezhep ayrımı ile yaklaşırken, canı can olarak insanı insan olarak görmekten bile acizken, köprüler yerine duvarlar inşa ederken nasıl susulabilir? Ve nasıl insan kendini düşünebilir ? Nasıl kendi acısını önmeseyebilir ?
Kainatta insan olarak var olmamızın birincil vazifelerinden değil mi sorumlu olmak ,yalnız kendimizden değil bilgimiz olan her candan, her acıdan, her haksızlıktan? Ne ara bu kadar duyarsız; sadece kendi ailesini ,evladını düşünen insanlar haline geldik? Nasıl rahat ediyoruz yemeğimizi paylaşırken fotoğraflayıp başkaları açlıktan ölürken? Nasıl mutluluk resimleri yayınlıyoruz boy boy, nice canlar acı ve açlık içinde kıvranırken, çocuklar korku psikolojisiyle büyürken? Nasıl kendi çocuğumuz kendi hayatımız hayatın en deperli, en elzem mevzu oluyor; nice çocuklar anne babasız, aç ve soğukta, silahlar bombalar altında büyümeye çalışıyorken? .
Ve hatta ölüyorken? Ülke içinde ve ülke dışında dünyada bir çocuk açken, acılıyken, yaralıyken, mağdurken, korkuyorken biz nasıl mutlu olabiliriz; nasıl uyuyabiliriz başımız yastığa değer değmez ? Ve nasıl kendi minik sorunlarımızı dert edebiliriz ? BEN UTANIYORUM. Mutlu olmaya.. Kendimi dert etmeye..
Rabbim başkalarının derdiyle dertlenenlerden eylesin . Dünyada bir tek mazlum bile kalmayana dek bize susmak, kendi derdimize dalmak nasip olmasın. Biz imtihandayız esas.. Varlığımızın, yaşamımızın işe yararlığı; merhametimizin genişliği ve yardımseverliğimiz, duyarlılığımız ile ve çabamız ile. Onlar bu dünyada kaybediyor belki ama biz iki alemde de. Biz insanlığımızı kaybediyoruz, kendimizi...
Geç olmadan insanlığımızın en önemli vasıflarını hayata geçirmek dileğiyle..
Duyarlı, dertli insanlar olmak ve yardım çabalarını gücümüz yettiğince artırmak, kavli dualara fiili duaları da katmak ve birlik olmak, adil olmak, insan olmak temennisi ile..
Huzur dilemiyorum kimseye lütfen huzursuz olalım..Lütfen artık kendi rahatımızı değil başkalarının acısını dert edinelim.. Yüreklerimize duyarlılık, içimize dert edinme ve hayatımıza adanmışlık duası ile..
insan varsa umut vardır. Umutluyum yine de mazlumlardan çok insanlık için. Esas acınacak olan biziz çünkü,esas kaybeden biz, esas ölen insanlık. Dilerim uyanır ve yeniden insan oluruz....
Dilerim kendi rahatımızı önemsekten vazgeçeriz. Rahatsızlık duası ile...
