Dün Bodrum sahiline vuran bir minik bedenin fotoğraflarıyla karşılaştık. Ve paylaştık çoğumuz vicdanlarımızı rahatlatmaya çalışıp. O minik beden, kıyıya vuran diğer canlardan birinin yavrusuydu ve ne umutlar ne acılar taşıyordu yüreğinde.Bizse yanıbaşımızda bir ülkede hatta dünyanın bir çok yerinde çocuklar ölürken sessiz kaldık. Savaşı da acıyı da çareszliği de çocukları da umursamadık. En fazla birkaç gün tepki verip paylaşım yapıp, yürüyüş yapıp sonra unuttuğumuz diğer acılar gibi bunu da unutacağız. Sonra günümüzü gün etmeye devam edeceğiz kaldığımız yerden; onların acısı, çilesi devam etse de. Onlar kamplarda hatta sokakta yaşarken ya da sığınacak bir ülke, bir hayat umudu arayıp düşerken kaçak yollara, göze alıp ölümü; biz susacağız, izleyeceğiz hatta unutacağız yine acımasızca.  Ölen hayvanlara, kıyıya vuran balinalara, kesilen ağaçlara daha çok değer vereceğiz ve daha büyük tepki...
iç savaşa , iç hesaplara teslim ettiğimiz mazlumları ve onların umutlarıyla beraber hayatlarını da bırakışlarını, bu acı çaresizliği fotoğraflardan  izlemekle yetineceğiz sadece; duyarlıysak içimiz sızlayarak, duyarsızsak gözlerimizi yüreğimizi kapayara. Onlar gerçeğini yaşarken, hattaa biz fotoğraflara bakamayarak.Sadece seyirci kalarak. Zulme de ölüme de..Seyirci kaldık yaşanan dramlara sanki filmmiş gibi yıllarca, şimdi de onlara yeni bir hayat açmaya çabalamak yerine seyirci kalıyoruz yabancı topraklara sığınmak zorunda kalmalarına ölümü göze alıp, acılarına, çaresizliklerine ve zulme... 
Peki sadece bu bedenlerin acısı mı seyirci kaldığımız?.. Gemideki o masumlar gidebilseydi, sığınabilseydi yabancı vatanlara, bitecek miydi iç savaştan kaçışın sancılı hikayesi ?... 4 yılı geride bırakan Suriye zulmü dinecek miydi, son bulacak mıydı Filistin, Kobani, Mısır, Suriye, Bosna ve diğer ülkelerdeki , tüm dünyadaki mazlumların çaresizliği?.. 
Bu fotoğrafa bakmalıyız...
Sadece bakmamalı anlamalı, hissetmeli, yaşamalıyız...
Bu fotoğrafa bakınca zulmü, çaresizliği, iç savaşı, diktatörlüğü, adaletsizliği, umutsuzluğu görmeliyiz.
Bu fotoğrafta 2015in ilk beş ayında Yunan adalarına ve oradan başka ülkelere gitmek için çabalayan, canını kaybetmeyi göze alan 42 bin mülteciyi ve hala umut için çırpınanları görmeliyiz..
Yabancı topraklara sığınıp bir ömrü kampta yaşamak zorunda olanları, kendi ülkelerinde yaşama hakkı olmayanları, bizim de sokaklarda görüp yardım ve merhamet vermek yerine öfke dağıttığımız çocukları görmeliyiz...
Bu fotoğrafta ikinci Dünya Savaşı'ndan bu yana olan en büyük göç dalgasını görmeliyiz. Batma ihtimali yüksek döküntü kaçak teknelerle yola çıkıp boğulanları, ulaştıklarında geri çevrilenleri, gittikleri ülkelerde kamplarda bir ömür geçirmek zorunda kalanları, her şeylerini satıp savıp kendilerine bir gelecek arayışıyla Avrupa’ya ulaşmaya çalışanların sancısını görmeliyiz..ve devam eden zulmü..
O masumun fotoğrafına bakmalıyız çünkü artık görmeliyiz...
Akbabanın ölümünü beklediği Somalili çocuğun resmi yayınlanınca  Somali’ye uluslararası yardım eli uzandığı için. Saraybosnalının, yarısını bir bombanın kopardığı kolunu kanlar içinde yukarıda tutarak hastane merdivenlerine koşturmasının fotoğrafı yayınlanınca, Saraybosna’ya uluslararası yardım gittiği için, Suriye için, Filistin için, tüm dünyadaki zulümler için... Çocuklar için. En çok da kendimiz için. Ölen çocuklar, masumlar ve vicdanlarımız için, kaybettiğimiz insanlığımız için... 
O çocukları biz öldürdük;  sessizliğimizle , seyirci kalışımız ile.. Ve biz öldürdük vicdanlarımızı, insanlığımızı bencilliğimiz ile..
Masumlar çocuklar değil biz ölüyoruz; yüreklerimizi, merhametimizi, insanlığımızı kaybediyoruz. Belki biraz geri kazanıruz, belki uyanırız diye, belki gözümüzle birlikte yüreğimizin düğümleri de açılır diye. ...
Rabbim affet, çocuklar affedin kaybettiğimiz vicdanlarımız ve insanlığımız için bizi..Siz de affedecek kadar geniş yürek var, biz de anlayamayacak göremeyecek hissedemeyecek kadar küçük ... Affedin bizi...