1973 Yılında izmir’de, 3 çocuklu bir ailenin en büyüğü ve tek kızı olarak dünyaya geldim.

ilköğretim ve liseyi okuduktan sonra girdiğim üniversite sınavında başarılı olamadım. Ailem benim tekrar sınavlara gireceğimi zannederken, ben lise yıllarından beri flört ettiğim, aşık olduğum adamla evlenme kararını vermiştim bile.

Yaşımın küçük olması nedeniyle, bu evlilik fikrine ailem, özellikle babam şiddetle karşı çıktı.Eğitimime devam etmemi istiyordu ama ben evlilik fikrinde kararlı ve ısrarcıydım.

Şimdi düşünüyorum da, belki de ataerkil ve otoriter bir ailede büyümüş olmamdan dolayı,evliliği farklı bir hayata geçiş olarak görmüş ve o yüzden bu kadar çok istemiş olabilirim. Nihayet ailemi ikna edip evlendiğimde, kendimi gerçekten de bambaşka bir hayatın içinde buldum!

Doğup büyüdüğüm muhitten ve alışkın olduğum çevreden çok farklı bir yerdeydim artık.  Buca’da, eşimin ailesiyle aynı apartmanda oturduğum 8 yıl boyunca, onun arkadaşları ve onların gelinleriyle arkadaşlık edip, altın günlerine gittim.Evliliğimin ertesi yılında dünyaya gelen canım oğlumu büyütüyordum bir yandan da..

Hayat bana daha çok görev ve sorumluluk yüklemişti. Aynı anda hem eş, hem anne hem evlat hem de gelindim. Her durumda,her şartta ve koşulda; hep fedakarlık yapmam bekleniyordu.  Bana biçilen rolleri layıkıyla yerine getirmeye çalışıyor, herkesi memnun etmek için çabalıyordum.

Ama unuttuğum ve önemsemediğim biri vardı:BEN!

Her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyorduk..Her şeyin çok üst üste geldiği bir dönemde boşanma kararı aldık. Ailem ve eşimin ailesi hemen devreye girip, yardımcı olmaya çalıştılar.Evliliğime karşı çıkan ailem, şimdi de devam ettirmem için ısrar ediyordu!

Eşim ve ailelerimiz arasında gidip geliyor, herkesi memnun etmeye çalışıyor, herşeye evet diyordum.

Hiç kimse beni ve kararlarımı önemsemiyordu.Ben de artık kendime olan güvenimi kaybetmiştim,ama biliyordum ki rotası olmayan bir gemi her yere savrulabilirdi.

Kafam karmakarışıktı…