Bir yıkım 270-300 ocağı birden yıkar mı ?…
Tek bir yangın yüzlerce evi¸ aileyi yakar mı ?…
Soma’daki kara haberle daha da kararan kara kömür hala can almaya utanmaz mı ?…
Üzerinden geçen zaman; kar beyazının soğuğundan kaçan bedenlerimizi kömür ve ölüm karasıyla ısıtırken bize bu kara gerçeği hatırlatır mı ?…
Kömürleşmiş yüreklerimiz biraz olsun temizlenir mi¸ kömür karası bulaşmış ellerin ardında bıraktıklarının gözyaşlarıyla ?..
Yıkanır mı arsız yüzlerimiz o mahcup, utangaç, emektar çehrelerin karalığının ardındaki saflıkla ve beyazlıkla ? …
Onlar emekleriyle yıkanırken ve sedyeleri bile kirletmeye kıyamazken bizler kirletir miyiz niyetlerimizi amellerimizdeki karalıkla ?…
Hayatlarımızdaki, insanlığımızdaki kiri, lekeyi fark eder miyiz ve bilir miyiz bir gün; asıl layık biziz utanmaya ?…
Ve sığınır mıyız yine süslü ev; lüks araba; pahalı eşya ve yeni moda kostümlerimize hakettiğimiz iddiasıyla ?…
Onlar bir avuç kömür için; ailesine helal rızık temini için ölürken biz diriltebilecek miyiz ölen insanlığımızı yeniden acaba ?…
Canlarla ısınan kömür ateşi, buz tutmuş yürekleri ısıtır mı; çalışanı yakan yangınlar katılaşmış, tembel kalplerimizi yumuşatır mı?…
Ve kardeşlerimizin ocağına düşen ateş bizde de hissedilir; bizi de hakkıyla dertlendirip, yeniden adam eder mi ?…
En yakınını aynı yerde kaybeden yine madene dönerken çaresizce ülümle elele; biz bahane mi bulacağız hala tembelliklerimize ?…
Attığı her adımı ölüme gitme değil ailesini sahipsiz bırakma endişesiyle atanlara inat; adımlar mıyız hayatı yine sadece keyfe; eğlenceye ?…
Babasını tekrar görmeme endişesi ile uğurlarken her sabah o çocuklar; şımartır mıyız yine çocuklarımızı pahalı hediyelerle ?...
Ucuzlattığımızı farkeder miyiz artık, insan hayatını onların gözünde; acıdan uzakta, şükürsüz , doyumsuz evlat yetiştirmekle ?….
Ve onlar yutkunurken boğazında düğümlenen acıyla; biz donatacak mıyız sofralarımızı yine en alasıyla ve paylaşabilecek miyiz o resimleri rahatça ?…
Gündüz bile gece karanlığında ölüme kazma-kürek sallayanlar dişini tırnağına takarken şikayet edecek miyiz yine zor; çetin hayat şartlarından?…
Onlar boğuşurken evlerini direksiz bırakmamak için ölümle; biz sadece haber olarak mı izleyeceğiz ölen sayısını rahat koltuklarımızda, lüks televizyonlar karşısında?…
Emek işçilerinin canlarına mal olan acı neticeyi, kazançlarından daha pahalı telefonlarımızda paylaşabilecek miyiz rahatça; sorumluluk adına ?..
Sonra susacak mı vicdanlarımız ; girecek miyiz bulduğumuz ilk fırsatta birbirimize; yeni bir kavgalar mı inşa edeceğiz acıların üzerine ?…
Ve yine nisyana düşüp dalacak mıyız yine sadece kendi dert, tasa hatta keyif ve eğlencemize…
Helal lokma için; günde 40 TL için ölümü göze alanlara inat savuracak, israf edecek ve doymayan nefislerimizi, yalnız kendimizi doyurmaya mı çalışacağız yine …
Kömürle değil gözyaşı ve kanla ısındığımızı farkedecek miyiz düşen tek bir korda bile ve yüreklerimizi ısıtabilecek miyiz kardeşçe ?…
insanlığımızı mı yakacağız kömür madenlerinde; yoksa artık kavli dualar fiili duaya dönüşecek mi zarar gelmesin kimseye, kardeşliğe diye ?…
Soma’da kömürden kara bu acı günlerde; tek yürek olan, programları iptal eden, kardeşinin derdiyle dertlenen, elinden geleni yapmaya çalışan, dua eden, milli yası yüreğinde duyan tüm duyarlı insanlara teşekkürler samimiyetle…
Ölenlere rahmet; kalanlara baş sağlığı ve acı düşen tüm yüreklere sabır diliyorum, yeni acılar yaşanmaması temennisi ile….
