Farklı bir tecrübe yaşadım, dün nihayete eren. Çok güzel kalpleri keşfettim, çok güzel yürekleri seyrettim katıldığım bir aile eğitimi programında.
ilk başta birbirimize karşı nasıl önyargılı olduğumuzu, birbirimizin dış görünüşüne takılıp iç görünüşü gölgede bıraktığımızı fark ettik. Tanıdıkça önyargılarımızın nasıl kırıldığını, birbirimizle farklılıklarımıza rağmen nasıl anlaşabildiğimizi ve farklılığın zenginliğini keşfettik.
Ve birbirimizi değişmeye, benzeşmeye zorlamadan olduğu gibi kalmanın olması gereken olmaktan daha geliştirici, verici ve Allah’ın yaratılışın tezahürü olduğunu hissederek birlikte zenginleştik. Hayat boyu öğrenmeye devam ediyor insan, yaşamın vereceği dersler hiç bitmiyor, tekrar fark ettik.
Unvanımdan sıyrılmama ve benim de sadece bir yonca olmama fırsat tanıyan oturum anneliğimi, ilişkilerimi, geçmiş ve gelecek hedeflerimi yeniden sorgulamamı, sorgulamamızı sağladı. Ve beklentisiz, talepsiz bir etkileşim çemberinde olmanın keyfini sürdük. Hayatımın daimi devam eden yol gösterme rollünden çıkıp, sahneden uzaklaşıp nefes aldım ve yol arayan oldum bu kez. Kendime, aileme, geçmişime, dostluklara dair yol aldım ve aradım.
Zihnimin ve ruhumun derinlerinde iç sesimi sorguladım. Bir nevi grup terapisinde terapist olmadan var oldum. Zaman zaman bir başkasının, oturum boyunca paylaşımda bulunduğumuz arkadaşlarımın, hayatlarında kayboldum, yok oldum.
Mesleğimin gerektirdiği beklentilerin yükünü omzumdan atıp derin bir nefes aldım. Zaman zaman hayata dair yaptığımız yanlışları kendimize itiraf ettik ve hata yapabilme lüksünü yaşadık. Diğer annelere verilen hata payını da, o özel ayrıcalığı da tattım. Soru sorulmadan ve cevap vermeden sadece muhabbete dayalı bir iletişim kurabildim ve cevap için dinleyen değil, sadece dinleyen olabilmenin hazzını tattım.
Nasıl annelik bir an bile molası olmayan bir rol ise bazı meslekler de mola affetmeyen roller yüklüyor insana ya da seçtiği yolun sorumlulukları. içinde huzur ve istek yanında beklenti ve benlik barındıran sorumluluktan değil sadece istediğim için sorunların ve çözümlerin içinde yer aldım ve bu bana sadece “BEN” olabilmeyi ne kadar özlediğimi hatırlattı.
Mesleğimi saklarım ilk konuşmalarda bazen hassasiyet bazen iletişimin doğallığının kaybolma endişesinden. Bu kez doğal seyrindeki tüm süreçlere doğallıkla dahildim ve özgürdüm. Ve benimle mesleksel açıdan değil sadece birey olarak görüşmek isteyen kalplerle sohbetteydim.
Zaman zaman gözyaşının bile utandığı hüzün düğümlendi boğazımızda, kimi zaman eğlendik çocuklar gibi utangaçça. Farklı duygular, hayatlar, uygulamalarla fihristimiz zenginleşti.
Talebe olmayı ne çok özlemişiz çocukça, anlatan değil öğrenen olmayı. En sevdiğim hobi öğrenmek ve düşünmek ve bu kez özgürce fikir serüvenlerinde yüzdüm. Ortamın samimiyeti; her bireyin hem birey hem grup olabilmesi ve kendini rahat, özgür hissedebileceği ortamda bulunmasındandı. Samimiyet dostluklar getirdi hiçbir dersin getiremeyeceği kadar.
Hem ders hem ders aldık. Hem eğlendik, yaramazlık yaptık hem örneklerle somutlaştırdığımız bilgilerle uslandık. Hem ciddiyet, kimi zaman durgunluk ama her oturumda unutulmayacak anılar eşlik etti eğitimimize. Tüm eğitimler, gidişatı ve sonucuyla bu şekli alabilse.
Bilgiler teorik ve kalıplarla değil en kalıcı ve geliştirici yöntem olan kendi kendine sorgulayarak bulma, zihni keşif ve somutlaştırma ile verildi. Zihin fırtınası duygu ve yaşantılara dair bilinç verdi ve her türlü duygunun, yaşantının samimi ifadesi.
Kendini eleştirilmeden ifade etme olanağı ve doğruları düşünerek, uygulayarak, deneyerek bulma, somutlaştırarak kalıcı kılma imkanı... Tek doğru değil, kişi sayısı kadar doğru olduğunun idraki.
Bu güzel insanlarla buluşmama, tanışmama vesile olan aile eğitimi ve bana kalplerini açan tüm annelerle kış güneşi eşlik etti bulutlu günlere. Teşekkürler tüm içten, samimi, doğal, gelişime açık ebeveynlere. Nice doğal, farklılık dolu, iç zenginliği kaplı, güneşli günler; güzel anne-babalıklar dileğiyle… Nitelikli, kaliteli, mutlu, eğlenceli ve çocukla çocuklaştığımız tatiller dileğiyle….
