Bir büyüğün yüzündeki kavuşma anı tebessümünü ve ayrılık anı hüznünü gören yürek dayanmamalı bence büyükleri yalnız, çocukları mahrum bırakmaya. Sıla-i rahimin ehemmiyeti keyfimize yenik düşüyor.Empati kuramıyor, hiç yaşlanmayacağızı sanıyoruz. Ne ekersek onu biçeceğimizi unutuyor, büyüklerine önem vermeyen nesiller oluşturuyoruz kendi örnekliğimizde. Üstelik TV, bilgisayar karşısında boş duran, çalışmayan, geleceğin tembel ve duyarsız büyüklerini…
Çocukları biraraya getirip hoş anlar yaşatmak; bir ikramla, yardımla bir yaşlının yılların yorduğu sinesine mütebbessim bakışlar yerleştirmek, bir gence azıcık yol gösterebilmek için fırsattır tatiller. Özellikle de büyüklere saygı ve sevgiyi öğretir, yardımın içindeki meşguliyeti ve merhameti yaşatır, bencillikten uzaklaştırır… Kalabalık zaman zaman yorucu olsa da tenhalığın sakin ama boşluğundan iyidir bence, kavga etse de koşturan çocuklar olmalı yine hanelerde, bahçelerde. Evdeki tembellikten daha dinlendiricidir birileri ya da aile üyeleri için çabalıyor olmak…
Biz, tatil sonunda sınırlar ötesine gönderince üç aileyi ve çocuklarını; bahçedeki havuz durgun; ağaçlar ve dallar meyve verememekten yorgun, gayesiz; hamak boş; mangal ve semaver işlevsiz; bahçedeki taze sebzeler boynu bükük kaldı. Duvarlar sessiz, civcivler ve kediler eğlencesiz, merdiven küskün, üst kat bitkisel hayatta, bahçe sessiz-sedasız ve rüzgarsız, kalanlar gözü yaşlı, yaşlılar dua ile gözleri yollarda… Kalabalık için çalışmak, onlara kışlık hazırlamak; onlarsız ve işsiz kalmak kadar yormamıştı annemi(kayınvalidemi), onu tenha görmek de ona yardım etmek kadar beni. Her yaratılan gayesine uygun bir çalışma ve emek içindeydi, hepsi meşguldü. Su suluyor, sebze-meyve büyüyor, güneş ve rüzgar bile çalışıyordu. En tembel varlık insandı, boş durmayı seven bir tek bizdik. Oysa en çalışması gereken, emeğinin karşılığını iki alemde birden gören… Bir “Allah razı olsun” sözü aşarken diğer tüm getirileri birilerine faydalı olmayı, olurken de asıl kendimize faydalı olacağımızı bilmiyoruz..
Meşguliyet terapisi (hayırlı meşguliyetler) en iyi ilaçtır boş oyalanmalara, boşa geçen zamana, bunalımlara, engellenemeyen zihin, yürek, fikir ve duygu dehlizlerine. Boşluğu affetmiyor nefs ve oyalıyor bizi boş düşüncelerle hatta yanlışa meylettiriyor. O nedenle hobi de olsa meşguliyet öneririm ben bunalımdaki gençlere ve hastalıklarıyla fazla meşgul büyüklerimize. Özellikle de zihni yoran çalışmalar…Eli işte iken zihni de işte(!) olmalı ki kişi gerçekten meşgul olmalı…
Kendimi de meşgul etmeye çalıştığım bir gün; toplum eğitimine kırk yılını vermiş olan Halk Eğitim Merkezi Müdürümüzün çalışmakla ilgili fikirlerini dinleme fırsatı buldum. Eğitimin kalitesine önem veren; çalışmak ve faydalı olmanın ehemmiyetini vurgulayan; insanlığa faydalı olabilecek yeni girişimleri destekleyen; işine sadık, üzerine aldığı vazifeyi hakkıyla yapan ve insanları bilinçlendirmeye çalışan bu gibi yol göstericilere her zaman ihtiyaç var. Allah sayılarını çoğaltsın ve bizi de onlardan eylesin.
Bir gün, Peygamber efendimiz, bir yerden geçerken, boş duran birisine selam vermedi; fakat dönerken aynı adama selam verdi. Eshab-ı kiram, “Ya Resulallah, geçerken selam vermediniz, dönerken niye selam verdiniz?” diye hikmetini sordukları zaman, cevaben buyurdu ki: “Giderken hiçbir iş yapmıyordu. Boş duranı Allah sevmez. Allah’ın sevmediğine selam vermeyi uygun bulmadım. Dönüşte ise bir çöple olsa bile, yeri karıştırıyordu. Yani bir şeyler yapıyor, belli ki düşünüyordu. Onun için selam verdim.” dedi.
Halis niyetlerle çalışmak ibadettir. Tarlasını eken mahsul alıyor, yürüyen yol. Hem dua, hem ilahi rıza…
Allah’ın sevdiği, çalışan, hayırlı işlerde yarışan kullardan olabilmek duası ile…
Hayırlı meşguliyetler…
