Bu yaşanmış hikayeyi okuduktan sonra fikriniz değişecek..

Brenda yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.

Tırmanacakları yere vardıklarında, neredeyse duvar gibi dik, büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına.

Tüm korkularına rağmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı, ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.

Bir süre tırmandıktan sonra, nefes alabileceği bir oyuk buldu. Orada asılı dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalginlıkla ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip, hızla Branda'nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu. Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı.

Lens yamacın ortasinda bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artik bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde Brenda, lensini bulmasi için Allah'a dua edebilirdi yalnizca..

Ve içten içe düsünüp dua etmeye basladi. "Allah'ım Sen bu anda buradaki tüm daglari görürsün. Bu daglar üzerindeki her bir taşı ve yapragi bildigin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardim et."

Patikalardan yürüyerek asagi indiler. Asagi indiklerinde, tirmanmak üzere oraya dogru gelen yeni bir grup gördüler. içlerinden biri "Aranizda lens kaybeden var mi?" diye bagirdi.

Brenda'nin sonradan ögrendigine göre, lensi bir karinca tasiyordu ve karinca yürüdükçe yavasça kayanin üzerinde hareket edip parlayan lens dağcıların dikkatini çekmisti.

Eve döndüklerinde Brenda lensini nasil bulduklarini babasina anlatacak ve bir karikatürcü olan babasi da agiziyla lens tasiyan bir karinca resmi çizerek, karincanin üzerindeki baloncuga bunlari yazacakti:

"Allahim! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bu yükü tasimamsa, senin için taşıyacağım..."

"BU YÜKÜ NEDEN TAŞIYORUM" demeyin...

(Alıntı)